Ο συμβολισμός του Ήλιου στον Καρκίνο
Καρκίνος: Η Μητέρα, ο Θεραπευτής, ο Αόρατος άνθρωπος
Το σύμβολο του Καρκίνου
Το σύμβολο του Καρκίνου είναι το καβούρι. Ένα ιδιαίτερα εύθραυστο πλάσμα που για να επιβιώσει πρέπει να αναπτύξει ένα σκληρό περίβλημα, έναν τοίχο ανάμεσα σε αυτό και τον κόσμο της φύσης που κρύβει πολλούς κινδύνους για την τρυφερή σάρκα του. Με τη σκληρή πανοπλία του έχει περισσότερες ελπίδες να επιβιώσει. Αλλά το καβούρι τρώει, μεγαλώνει και ξαφνικά αυτό το περίβλημα είναι πολύ μικρό για να το χωρέσει. Και τότε πρέπει να φερθεί έξυπνα και να είναι φυσικά πολύ τυχερό, διότι πρέπει να πετάξει το παλιό περίβλημα και να φτιάξει ένα καινούριο, ένα πιο μεγάλο, πιο άνετο για να το χωρά. Αλλά μόνο αν είναι έξυπνο και τυχερό μπορεί να συμβεί αυτή η μεταμόρφωση, όπως χαρακτηριστικά λέει ο αγαπημένος αστρολόγος Steven Forrest στο βιβλίο του «The Inner Sky» που αποτελεί πάντα το σημείο αναφοράς μου στους συμβολισμούς των 12 ζωδίων.
Η λέξη κλειδί: Συναίσθημα
Ενώ για τους Διδύμους, το προηγούμενο ζώδιο από τον Καρκίνο, η αλήθεια είναι εκεί έξω στον απέραντο κόσμο, στην εξελικτική συνέχεια του ζωδιακού στον Καρκίνο η κατεύθυνση αλλάζει. Αντί να ψάχνει να λύσει το μυστήριο της ζωής έξω από τον ίδιο, ψάχνει μέσα του, στην ψυχή, στην καρδιά του. Το «δημοσιογραφικό και αντικειμενικό ενδιαφέρον» των Διδύμων δίνει θέση σε εντυπώσεις, συναισθήματα, προσωπικές αντιδράσεις. Δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, υπάρχει η γλώσσα του συναισθήματος. Με αυτή σκέφτεται, με αυτή λαμβάνει τις εξωτερικές πληροφορίες, με αυτή βιώνει κάθε τόνο και εμπειρία της ζωής ο Καρκίνος. Και μολονότι αυτό που βλέπει δεν είναι πάντα ωραίο, οι εμπειρίες του δεν είναι πάντα ακίνδυνες και τα τέρατα καραδοκούν, εκείνος πρέπει ενάντια σε όλο αυτό να μάθει να αγαπά, να εμπιστεύεται και να αποδέχεται όλα όσα καλά ή κακά έχει να του προσφέρει η ίδια του η ύπαρξη, η ίδια η ζωή.
Εξοπλισμένος με τις πιο ευαίσθητες κεραίες, ο Καρκίνος είναι το πιο συναισθηματικό ζώδιο του ζωδιακού. Κανένα άλλο δεν νιώθει τόσο δυνατά, τόσο έντονα. Άλλωστε το να νιώθει είναι αυτό που του δίνει ζωή, είναι η ίδια η ζωή του. Όλη αυτή η συναισθηματική υπερχείλιση, όμως, μπορεί να τον εξοντώσει. Για να επιβιώσει πρέπει να αναπτύξει τις δικές του άμυνες.
Η μάσκα και ο «κατάσκοπος»
Μια από αυτές είναι η «συστολή». Ιδιαίτερα σαν παιδί ο Καρκίνος είναι ντροπαλός. Θα αναπτύξει τις μίνιμουμ σχέσεις με το άγνωστο περιβάλλον. Θα φορέσει μια «μάσκα» για να μπορεί να συμμετέχει στις κοινωνικές εκδηλώσεις, στις επαφές του στο σχολείο και θα προσπαθεί να περάσει όσο γίνεται απαρατήρητος.
Αργότερα μεγαλώνοντας η άμυνα αυτή γίνεται πιο «σοφιστικέ». Από την απλή μάσκα περνάμε στο «ολόγραμμα». Ο Καρκίνος θα προβάλει στην κοινωνική αρένα ένα ολόγραμμα του που θα συμμετέχει στις ανάγκες της κοινωνικής ζωής και μάλιστα ένα ιδιαίτερα χαρούμενο τις περισσότερες φορές και διασκεδαστικό ολόγραμμα, ενώ πίσω από αυτό θα λειτουργεί σαν κατάσκοπος παίρνοντας φωτογραφίες, εμπειρίες από τις ψυχές των άλλων γύρω του. Το να φορά μάσκα, το να προβάλλει ένα ολόγραμμα είναι οι φυσικές του άμυνες. Είναι το περίβλημα του που του επιτρέπει να προστατεύει τον εύθραυστο εσωτερικό του κόσμο. Χωρίς αυτές τις άμυνες το νευρικό του σύστημα θα κατέρρεε. Όμως, όσο πιο καλός γίνεται στο να κατασκευάζει «άμυνες» τόσο η ανάγκη της ασφάλειας αντικαθιστά οτιδήποτε άλλο στη ζωή του, ακόμη και την ανάπτυξη του. Για να προοδεύσει, για να εξελιχθεί οι άμυνες πρέπει να πέσουν. Το σκληρό κέλυφος να φύγει. Αλλά όλο αυτό πρέπει να γίνει σταδιακά, με έλεγχο και κυρίως με σωστές επιλογές. Το κοινό που θα παρακολουθήσει πρέπει να επιλεχθεί με πολύ αυστηρά κριτήρια και η στιγμή πρέπει να είναι η κατάλληλη, αλλιώς κινδυνεύει. Όμως, αυτό είναι η ζωή. Ένα ρίσκο. Πρέπει να ανοίξει, πρέπει να εμπιστευθεί. Ο έρωτας, η αγάπη έχουν ρίσκο και πρέπει να το πάρει αν δε θέλει να μείνει πάντα προφυλαγμένος μεν, αλλά μόνος και δυστυχής πίσω από μια πανοπλία μέσα σε ένα σπίτι.
Ο φυσικός παράδεισος του Καρκίνου: Το σπίτι
Το σπίτι είναι ο φυσικός του χώρος και μέσα σ’ αυτό νιώθει ασφαλής και δυνατός. Η οικογενειακή ζωή είναι επίσης ιδιαίτερα σημαντική από την πρώτη του αναπνοή. Γι’ αυτό το σπίτι του πρέπει να είναι όσο πιο ήρεμο και αρμονικό γίνεται. Είναι το καταφύγιο του, το ατσάλινο του περίβλημα που προστατεύει τον ευαίσθητο ψυχισμό του από τη σκληρή πραγματικότητα. Αν το σπίτι του, η οικογένεια του δεν του παρέχουν την ασφάλεια και την προστασία που έχει ανάγκη, τότε σπίτι του γίνεται η «φαντασία» του. Θα κλείσει τα μάτια και θα ονειρευτεί τον παράδεισο που θέλει.
Η φαντασία, το συναίσθημα, η υποκειμενικότητα είναι τα τρία υλικά που φτιάχνουν τον Καρκίνο και τα τρία υλικά που με τις σωστές δόσεις θα φτιάξουν την ανάγκη του για αγάπη. Θα ψάξει να αγαπήσει, να νιώσει τρυφερότητα, να νιώσει την επιθυμία να βοηθήσει, να θεραπεύσει. Να στηρίξει χωρίς ανταγωνισμούς, χωρίς φοβίες. Ίσως περισσότερο κι από τον προστατευτικό του μηχανισμό και τις άμυνες του, το πιο δυνατό στοιχείο του Καρκίνου είναι η ενσυναίσθηση και η καλοσύνη. Ακόμη και τον χειρότερο άνθρωπο να έχει απέναντι του, μόλις δει ένα δάκρυ στα μάτια του θα ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της ενσυναίσθησης. Αυτό του το στοιχείο είναι η φυσική του αντίδραση. Να είναι υποστηρικτικός, να είναι προστατευτικός, όπως μια μάνα απέναντι στα παιδιά της. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Καρκίνος είναι το ζώδιο της Σελήνης. Η Σελήνη είναι το αρχέτυπο της μάνας. Το να είναι ο Καρκίνος (ανεξάρτητα από το φύλο) μάνα απέναντι σε όλους, να προστατεύει, να φροντίζει, να περιποιείται, να κατανοεί είναι μια φυσική λειτουργία για τον Καρκίνο. Είναι μια ενστικτώδης αντίδραση.
Η «σκιά» του Καρκίνου
Το να είναι «μάνα» απέναντι σε όλους είναι ίσως η πιο υψηλή έκφραση αγάπης για τον Καρκίνο, αλλά και η μεγαλύτερη παγίδα. Κάποιες φορές είναι κι αυτός ένας μηχανισμός δικής του προστασίας, ένας μηχανισμός που του επιτρέπει να «κρυφτεί». Με κάποιο τρόπο οι άνθρωποι που υποφέρουν, που έχουν προβλήματα, είναι σαν να έλκονται από τον Καρκίνο που τους κάνει να νιώθουν ασφαλείς να εκφραστούν συναισθηματικά, να κλάψουν, να γελάσουν. Σαν να γράφει στο μέτωπο του ένα τεράστιο «μητέρα» που το βλέπουν όλοι γύρω του, ακόμη και οι ξένοι. Κανένα άλλο ζώδιο δεν μπορεί να φέρει αυτή τη ταμπέλα της «μάνας» τόσο πειστικά όσο ο Καρκίνος. Και μολονότι είναι κάτι που τον κάνει αξιοθαύμαστο στα μάτια των ξένων ή στα μάτια των παιδιών του, όταν ο ρόλος της «μητέρας» μπαίνει σε μια σχέση ερωτική, σε έναν γάμο ή σε μια φιλική σχέση, τότε αμέσως γεννάται μια ανισορροπία. Η κατανόηση, η συγχώρεση απέναντι στον άλλο μπορεί να διαταράξει τις δικές του ισορροπίες. Όπως η μάνα γίνεται κυματοθραύστης και ό,τι και να της κάνουν τα παιδιά της τα συγχωρεί και τα αγκαλιάζει δείχνοντας κατανόηση, αν παίξει αυτό τον ρόλο απέναντι στον σύντροφο ή στον γάμο ή ακόμη και σε μια φιλική σχέση, τότε η σχέση δεν πάει πουθενά. Αυτό που θα βιώσει στο τέλος θα είναι η μοναξιά και θα έχει συσσωρεύσει και άπειρα πικρά συναισθήματα. Σε μια σχέση σαφώς παίζουμε και γονικούς ρόλους μητέρας και πατέρα, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι η ουσία της σχέσης. Αυτό δεν είναι έρωτας. Δεν είναι αγάπη. Είναι βόλεμα για τον άλλον, αλλά και βόλεμα σε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας για τους ίδιους τους Καρκίνους. Το λιγότερο που μπορεί να προκύψει σε μια τέτοια ιστορία είναι η μοναξιά. Είναι ακόμη μια μορφή άμυνας. Το συναισθηματικό ξεγύμνωμα τρομάζει τους Καρκίνους. Το ίδιο τρομακτική τους είναι η ανασφάλεια, η αστάθεια και όλα τα υπόλοιπα που καλώς ή κακώς τα βιώνουμε στη ζωή μας. Η ανασφάλεια είναι μέρος του ταξιδιού της ζωής, όπως είναι και οι αλλαγές, οι εμπειρίες θετικές ή αρνητικές. Κι αν θέλουμε να ζούμε στο έπακρο αυτή τη ζωή, πρέπει να κάμψουμε αυτές τις ανασφάλειες και τις φοβίες. Ο Καρκίνος, αν θέλει να είναι δημιουργικός και να αναπτύσσεται, δεν μπορεί να κάνει μια δουλειά μηχανική, που επαναλαμβάνεται ατέρμονα. Αν θέλει να νιώθει έρωτα, αγάπη, δεν μπορεί να μένει από ανασφάλεια σε μια τελειωμένη σχέση μόνο και μόνο γιατί φοβάται την αλλαγή. Φυσικά πολλοί Καρκίνοι θα προτιμήσουν να μείνουν μέσα στο στενόχωρο περίβλημα, διότι η ασφάλεια μετράει πιο πολύ, αλλά δεν θα φτάσουν ποτέ όσο ψηλά ονειρεύονται με αυτό τον τρόπο. Άλλωστε όλες οι επιλογές έχουν ένα τίμημα.
