Τα 3 στάδια εξέλιξης του Καρκίνου: Ο Καρκίνος, η Λερναία Ύδρα, το παγώνι
Όλα τα ζώδια έχουν να περάσουν από τρία εξελικτικά στάδια συνειδητότητας. Το πρώτο είναι η ακατέργαστη έκφραση του εαυτού, η αθωότητα, αλλά και η αισιοδοξία της νεανικής αμεσότητας. Το δεύτερο στάδιο σμιλεύει τον χαρακτήρα με τις κρίσεις και τις προκλήσεις, ακόμα και με το χάος που έχει να αντιμετωπίσει το κάθε ζώδιο στη ζωή, ώστε να κάνει τις επιλογές σχετικά με ποιος θα προσπαθήσει να γίνει. Το τρίτο στάδιο συμβαίνει όταν ο κάθε άνθρωπος κερδίσει τη μάχη με τις δοκιμασίες και τον ίδιο του τον εαυτό, και εκφράζει συνειδητά πλέον την καλύτερη εκδοχή του κι εκείνα τα χαρακτηριστικά που επέλεξε να κρατήσει.
Ο Καρκίνος (Αυτοπροστασία)
Τα τρία εξελικτικά στάδια αυτού του ζωδίου αφορούν την Ολύμπια θεά Ήρα. Ήταν αδελφή και σύζυγος του Θεού Δία, ο οποίος την ερωτεύτηκε τρελά, την ανακήρυξε βασίλισσα των θεών και καθόταν σε χρυσό θρόνο στο πλευρό του. Οι αρχαίοι Έλληνες τη λάτρευαν ως θεά του Ιερού γάμου και ως προστάτιδα της οικογενειακής ευτυχίας, της μητρότητας και των παντρεμένων γυναικών. Ήταν ευγενικής καταγωγής, όμορφη και επιβλητική και είχε δυναμικό χαρακτήρα. Η μοίρα της όμως ήταν να έχει για σύζυγο τον παροιμιώδη για τις απιστίες του Δία, ο οποίος δεν άφηνε θηλυκό να του ξεφύγει και μεταμορφωνόταν σε οτιδήποτε τον εξυπηρετούσε, προκειμένου να πετύχει αυτό που ήθελε. Οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων ήταν πολυδιάστατοι σαν τους μύθους τους, είχαν θεϊκές ιδιότητες, αλλά και αδυναμίες, και πρώτοι εκείνοι αντιμετώπιζαν σύνθετα διλήμματα, δίνοντας θετικά και αρνητικά παραδείγματα στους ανθρώπους. Ο Δίας ακόμη και για να κατακτήσει την Ήρα μετά από μακροχρόνια πολιορκία είχε πάρει τη μορφή ενός κούκου και εκείνη για να τον τιμήσει είχε σκαλισμένο στη λαβή του σκήπτρου της αυτό το πτηνό. Όταν ήρθε η προδοσία του συζύγου της, την άφησε συντετριμμένη. Έπεσε σε μεγάλη θλίψη και για καιρό περιπλανιόταν στα δάση σαν χαμένη. Η πίκρα της μεταμορφώθηκε σε οργή όχι μόνο για τις ερωτικές συντρόφους του Δία, αλλά και για τα αθώα θύματα αυτής της διένεξης, τα νόθα παιδιά που εκείνες έφεραν στον κόσμο. Αντί να στρέψει τον θυμό της στο πρόσωπο που έφερε την ευθύνη, δηλαδή τον σύζυγο, άφησε τη ζήλια να την κυριέψει. Δυστυχώς δεν μπορεί κάποιος να πάρει διαζύγιο από τη θεϊκή του ιδιότητα, δηλαδή τη φύση του. Η φύση της ήταν να είναι προστάτιδα του γάμου, και η τραγική ειρωνεία ήταν να είναι διαρκώς εκτεθειμένη σε ακριβώς αυτή την απειλή. Η ζωή έχει τον τρόπο της να δημιουργεί τέτοιου είδους θεμελιακές συγκρούσεις, που έρχονται σε κόντρα με την πιο ατόφια εντολή που ορίζει η ίδια μας η ύπαρξη. Παρ’ όλα αυτά ο Δίας δεν την άφηνε να του ξεφύγει. Όταν τον εγκατέλειπε, σκαρφιζόταν ευρηματικούς τρόπους να την ξαναφέρει κοντά του. Εκείνος έσπερνε καταιγίδες και εκείνη ήταν ο αιθήρ (Ήρα) ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Οι συνεχείς διενέξεις τους φόρτιζαν με κατάλληλες συνθήκες τη γήινη ατμόσφαιρα.
Το καβούρι ήταν ένα από τα ιερά της πλάσματα. Όπως η ίδια ήταν σκληρό εξωτερικά, αλλά τρυφερό μέσα, και προσέγγιζε τα πράγματα όχι δια της ευθείας οδού, αλλά πλαγίως. Η Ήρα το έστειλε να εμποδίσει τον Ηρακλή κατά τη μάχη του με τη Λερναία Ύδρα. Όταν εκείνος το πάτησε, η Ήρα το πήρε και το τοποθέτησε στο ουράνιο στερέωμα κάνοντας το αστερισμό.
Όσοι έχουν γεννηθεί κάτω από τον αστερισμό του Καρκίνου είναι επιφυλακτικοί και συναισθηματικοί. Καθώς κρατούν μέσα τους τα συναισθήματα, κανένας δεν μπορεί εύκολα να μπει μέσα στο μυαλό και την καρδιά τους. Ζουν και υπάρχουν μέσα στις σκέψεις και στη δική τους πραγματικότητα, γι’ αυτό αισθάνονται επί το πλείστον μοναχικοί. Παρόλο που συχνά βρίσκουν κάποιο τρόπο να μοιραστούν το όραμα της ευτυχίας με κάποιους κοντινούς τους ανθρώπους, συνήθως ενδιαφέρονται μόνο για ένα πράγμα. Να βρουν εκείνη την αγάπη που θα τους κάνει να αισθάνονται ότι ανήκουν κάπου. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό που τους κάνει πολύ αφοσιωμένους φίλους και τρυφερούς συντρόφους. Η δοτικότητα τους προέρχεται από τα βαθιά συναισθήματα και την ευαίσθητη προσωπικότητά τους. Είναι άνθρωποι που αγαπούν τη σταθερή καθημερινότητα και βρίσκουν την ευτυχία στους δεσμούς αγάπης με τα οικεία τους πρόσωπα.
Η Λερναία Ύδρα (Ανασφάλειες, Άμυνα)
Η Λερναία Ύδρα είχε ανατραφεί από την Ήρα για να εξοντώσει μια μέρα τον Ηρακλή, αλλά ήταν παιδί του Τυφώνα και της Έχιδνας. Ήταν ένα τέρας με εννέα κεφάλια και ένας από τους άθλους του Ηρακλή, νόθου γιού του Διός. Ζούσε στα βαλτωμένα νερά της Λέρνης και αποδεκάτιζε ανθρώπους και ζώα τρομοκρατώντας τους κατοίκους. Τα φιδίσια κεφάλια της ξεφυσούσαν δηλητηριασμένο αέρα και φωτιά, που σκότωναν όποιον την πλησίαζε. Ο Ηρακλής ανέλαβε ως έναν από τους άθλους του να την εξοντώσει με τη βοήθεια του ανιψιού του Ιόλαου. Κατάφερε να βγάλει το τέρας απ’ τη φωλιά του πετώντας πυρωμένα βέλη και της επιτέθηκε. Μόλις όμως έκοβε ένα κεφάλι φύτρωναν δύο στη θέση του. Χρειάστηκε τότε τη βοήθεια του ανιψιού του, που τον έβαλε να καυτηριάζει την πληγή μόλις έκοβε κάθε κεφάλι. Όμως ένα από τα κεφάλια της Ύδρας ήταν αθάνατο. Γι’ αυτό το έσυρε στην ξηρά, μακριά από το έλος, το έθαψε βαθιά και τοποθέτησε πάνω του ένα τεράστιο βράχο. Κανένας από τους κατοίκους ούτε θέλησε ούτε προσπάθησε ποτέ να απελευθερώσει το τέρας. Είχε φροντίσει πριν να βουτήξει τα βέλη του στο αίμα της, κάνοντας τα έτσι θανατηφόρα.
Ό,τι είναι αυτό που δημιουργεί τον μεγαλύτερο πόνο, είναι και η εν δυνάμει εσωτερική αφορμή για την κάθαρση, όπως ο νόθος γιος του Δία ο οποίος ουσιαστικά κατατρόπωσε το εσωτερικό της τέρας, αν και η Ήρα τον κυνήγησε αδυσώπητα από την αρχή ως το τέλος τής ζωής του. Ίσως για αυτό το όνομα του (Ηρακλής) σημαίνει Κλέος της Ήρας, δηλαδή «δόξα» της Ήρας.
Η αγάπη είναι η πλέον θεϊκή ιδιότητα όταν ρέει αβίαστα προς όλες τις κατευθύνσεις εσωτερικά και εξωτερικά. Όταν όμως βαλτώσει, όταν βρει εμπόδια στην έκφραση της, μπορεί να δημιουργήσει ένα εσωτερικό τέρας από ανασφάλειες, τάσεις για χειραγώγηση και έλεγχο, πάθη και εμμονές, το οποίο να φέρνει στην επιφάνεια διαρκώς νέες άσχημες πλευρές του χαρακτήρα.
Όταν κάποιος πληγωθεί, όταν δέχεται λιγότερα από αυτά που έχει προσφέρει, ή ακόμα χειρότερα όταν έρχεται αντιμέτωπος με προδοσία, συχνά επιθυμεί να πληγώσει με τον ίδιο τρόπο που έχει πληγωθεί και ο ίδιος. Το αίμα του τότε γίνεται ένα δηλητήριο από μέλαν (μαύρη) χολή (μελαγχολία) και μπορεί να δηλητηριάζει τον εαυτό του και τους άλλους μέχρι να εξουδετερωθεί. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται μέταλλο (αυτοπαρατήρηση, ειλικρίνεια) και φωτιά (εσωτερική θέληση), ώστε οι κακές τάσεις ή συνήθειες να κοπούν και να μην ξαναεμφανιστούν. Χρειάζεται το τέρας της ανασφάλειας να συρθεί μακριά από το συναίσθημα, στο ξηρό περιβάλλον της λογικής. Η ανασφάλεια και οι φόβοι δεν θα πεθάνουν ποτέ, αλλά μπορεί να ακινητοποιηθούν κάτω από το βάρος της ανθρώπινης επιλογής που τους στερεί κάθε περιθώριο απ’ το να γίνουν πάλι ανεξέλεγκτοι.
Το παγώνι (ανιδιοτελής αγάπη)
Μία θεμελιώδης σύγκρουση μπορεί να συμβεί στη ζωή του καθένα. Η ανασφάλειες μπορεί τότε να σκοτεινιάσουν το φως μας. Πολλές φορές η ζωή φέρνει αδιέξοδα φράζοντας τον δρόμο και σε αφήνει μόνο με την επιλογή του να ακολουθήσεις το στενό μονοπάτι της αρετής ή της κακίας.
Πάντα πρέπει να ξέρουμε ποιοι είμαστε, να έχουμε το γνώθι σαυτόν. Κοιτάζοντας βαθιά μέσα μας μπορούμε τότε να αντιληφθούμε ότι είμαστε προεκτάσεις πνευματικών δυνάμεων και αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε περισσότερη ψυχική ηρεμία και κατανόηση.
Το παγώνι είναι το πνευματικό σύμβολο της θεάς Ήρας. Είναι η προσωποποίηση της θεϊκής της θηλυκότητας. Κάτω από το γεμάτο χάρη βάδισμα του η γη ανθίζει και γίνεται γόνιμη, όπως συμβαίνει και με το αιώνιο θηλυκό. Οι ουρανοί το έχουν στέψει με το στέμμα της ευγένειας και η ιριδίζουσα φορεσιά του είναι φτιαγμένη από βασιλικό μπλε και σμαραγδί, ώστε να μαγεύει όποιον και να το κοιτάξει. Ο απλωμένος μανδύας του είναι κεντημένος με εκατοντάδες μάτια που αντικρίζουν τις αλήθειες της ζωής από κάθε πλευρά μέσα στον αιθερικό κόσμο.
Αυτή η διευρυμένη οπτική της μεγάλης εικόνας θα βοηθήσει το καβούρι να βγει απ’ το περιορισμένο του κέλυφος και να απελευθερωθεί. Η Ήρα θα βρει τη λύτρωση όταν εκφράσει την πνευματική της πλευρά, τον ανώτερο εαυτό της, τη γυναίκα, τη μητέρα, τη πιστή σύντροφο που στέκεται στο πλευρό όλων, αλλά και του εαυτού της, με απόλυτη περηφάνια για όσα πρεσβεύει, την τιμή, την τρυφερότητα και την ανιδιοτελή αγάπη. Όταν νιώσει μέσα της σε όλη της την έκταση την ανιδιοτελή αγάπη της θεϊκής της φύσης, όταν νοητά γίνει η μάνα, η σύζυγος, η σύντροφος του κάθε πλάσματος, δεν μπορεί πια ούτε να σκορπίσει, ούτε να αφήσει τους άλλους να αισθανθούν τον πόνο που βίωσε και η ίδια. Τότε δεν θα την τρομάζουν ούτε θα την κυριεύσουν τα έντονα συναισθήματα που κρύβονται μέσα της, γιατί θα τα ορίζει και δεν θα επιτρέπει σε άλλους να τα χρησιμοποιούν, θα ξέρει πώς να ζει μαζί τους με την αρμονία και την ενσυναίσθηση που την προίκισε η φύση της.
